Marokko is wat betreft vakantie een geval apart. Veel mensen hebben een mening maar zijn daar nog nooit geweest. In Nederland leven natuurlijk ook Marokkanen. De jonge ventjes die in Amsterdam West rondlopen in hun voetbalshirts zijn niet te onderscheiden van de jochies in Marrakech. En in sommige gevallen zijn ze ook hetzelfde. Ook hier willen ze je weleens voor de gek houden. Als je door de kleine authentieke straatjes van de Medina loopt word je minimaal 2 keer aangesproken met de melding dat je de verkeerde kant op loopt voor het Djemaa El Fna plein. Ze piepelen je en hopen op een fooi voor de juiste richting. Als je op je eigen iphone met google maps kijkt zie je dat je er recht op af loopt. Sowieso denk ik dat zij hun eigen stad tekort doen door alleen over het plein te praten. De stad heeft zoveel in zich. Het voelt echt alsof je acteur bent in een heel oud sprookje. Tip voor als je deze zomer zelf op vakantie gaat; zoek uit wat het gemiddelde inkomen in het land van bestemming is. Je kunt dan ongeveer inschatten wat reële prijzen zijn. Gelijk al handig voor de taxi op het vliegveld, de plek waar je in de regel het meest wordt afgezet. In Marokko is het gemiddelde inkomen 4400 dollar op jaarbasis. Dat is minder dan 20 EUR per dag bij 200 dagen per jaar werken. Wij betaalden met (lafjes) afdingen 15 EUR. Vul zelf maar in.
De vliegreis naar Marrakech ging overigens perfect, voor het eerst noise blocking earphones gebruikt van dr Beat (of tegenwoordig Apple waardoor Dr Dre de eerste artiest met meer dan 1 miljard vermogen is). Je hoort de vliegtuigmotor niet, net zo min als huilende mede passagiertjes. Ideaal. Dat reisgidsen nu echt achterhaald zijn wisten we zeker toen we bij het beschreven restaurant het voorgeschreven gerecht van pindakaas met honing wilden bestellen; “dat gerecht kende de ober niet”. Een dag later kwamen we erachter dat alle 3 de restuarants in dat straatje “chez Ibrahim” heten en de vermelding in de gids dus tot wat naamsveranderingen had geleid. Kopieer dan ook de gerechten zou mijn advies zijn.
Djemaa El Fna plein is een levend museum. Overdag zijn er slangenbezweerders en verhalen vertellers. ‘S avonds komen daar tientallen eettentjes bij. Proppers naar Spaans voorbeeld proberen je dan naar hun tentjes met houten bankjes te lokken. Overal dezelfde bbq gerechtjes zoals spies, vis, en Marokkaanse salade. Voor minder dan 16 EUR eet je prima ben en je met zijn tweeën verzadigd.
Los van die opdringerige verkopers vond ik de Marokkanen meer dan vriendelijk. Voelt echt als Afrika met kindjes die zwaaien en in het Engels iets roepen. Op een gegeven moment konden we bepaalde graftombes niet vinden. Bij navraag bij een half duttende Marokkaan werden we door een gang, een donkere winkel met pannen, door een deur naar een winkel vol met kleden zo doorgeleid naar een achterdeur. Hij wees de verdere weg naar de ingang. Op het moment dat ik een diram wilde pakken om te bedanken kreeg ik een afwijzend gebaar. Of toen ik met mijn vriendin naar huis liep en twee mannetjes van een jaar of 12 achter ons aan liepen. Madame, madame. Ik dacht dat ze haar probeerden te versieren of wilden ruilen voor een paar kameleren. In het Engels gaf ik aan ze bij mij hoort. Ze gingen door en ik begon het al irritant te vinden. Totdat het jochie wees naar de zakjes chips die we gekocht hadden. Ze wilden net als alle jongetjes van die leeftijd gewoon een zakje hebben…
Grappig om te lezen dat de jongetjes in Marokko nog hetzelfde handelen als in 1970 toen Monique en ik daar voor het eerst een rondreis maakten. Groet Rob