In Parijs naar het strand op leenfiets?

Deze week had ik het geluk om een aantal warme dagen in Parijs rond te mogen dwalen. Kon het niet laten om eens wat veranderingen te bekijken en verbazingen op te schrijven. Op sommige plekken in Parijs lijkt de tijd stil te hebben gestaan:

Eiffeltoren, Louvre en al die andere fantastisch indrukwekkende bouwwerken staan nog steeds imponerend te stralen. Iconen om als Fransman terecht trots op te zijn. En dat zijn ze ook; Ze kijken nog steeds de wereld in alsof  zij allemaal persoonlijk Bonaparte als achternaam hebben.  Daarbij hebben ze nog steeds zo’n socialistische inslag dat veel competitiviteit wordt uitgesloten en zij het als hun recht zien om te gaan staken zodra de koffiezetautomaat leeg is.

Wat opviel waren de leenfietsen. Deze zijn ook een hit in Antwerpen en in een gelijkende vorm in Nederland als OV fiets. Het principe is simpel, je neemt een abonnement en pikt een fiets op als je die nodig hebt. Het eerste half uur is gratis, tweede half uur 50 cent, derde half uur 1 eur en vanaf dan 2,50 eur per uur tot een max van 4  uur. Zo wordt gestimuleerd om de fietsen snel weer terug te plaatsen en beschikbaar te stellen voor andere gebruikers. De weinige fietsen die je in Parijs op de boulevards en avenues ziet zijn dan ook deze leenfietsen. Mij is verteld dat de fietsers een groot voordeel hebben gekregen van de overheid, zij mogen namelijk gebruik maken van de busbaan. Dus als je als fietser in het chaotische Parijs geschept wordt door een voertuig is het in ieder geval een bus. Maar goed een interessante trend. In Antwerpen was zelfs een wachtlijst voor het gebruik voor de 1000 beschikbare fietsen. Kenbaar heeft dit theoretisch concept ook in de praktijk iets aantrekkelijks en voldoet het wel aan een behoefte.  Zal het te maken hebben dat het geen eigendom is van een consument of dat het zo makkelijk op te pikken is?