hardlopenAfgelopen weekend was de (halve) marathon in Amsterdam, het was alweer meer dan 3 jaar geleden sinds mijn laatste deelname. Blijft indrukwekkend, 15.000 lopers die allemaal klaar staan om 21 kilometer te gaan rennen. Minstens zo veel mensen langs de kant om te klappen, zwaaien, schreeuwen en aanmoedigen. Dat creeert spanning. Heb ik genoeg getraind en ga ik het wel redden? Kriebels zweven door mijn buik. Nog even mijn I-phone checken of de muziek goed staat en de Nike app draait. Dan klinkt de doffe knal en de meute komt langzaam in beweging. Na een minuut ga ik eindelijk zelf over de startlijn.
Een beweging voorwaarts waarbij iedereen op zoek naar zijn eigen ritme. Links en rechts lopen schouders tegen elkaar aan en klinken mompelend excuses. De drukte voorbij en in een constant tempo na ongeveer 4 kilometer ren ik mensen voorbij die zijn begonnen met wandelen en slenteren. Vaak zijn het tweetallen, zij aan zij en vergeten dat er nog meer mensen meedoen. Terwijl ik loop vraag ik mij af wat deze deelnemers hadden verwacht? Nemen ze 21 km serieus? Niet trainen en zover rennen verkort volgens mij het actieve leven met minimaal 2 jaar.
Dan kom ik voorbij een man van rond de 35. Dit is een schatting want ik kan hem niet goed zien doordat hij een groene pruik, pak en masker op heeft. Volgens mij gaat hij door voor Kermit de Kikker. Hij hinkt een beetje en zijn pak is doorweekt. Kan toch nooit comfortabel zijn. Onderzoek in mijn hoofd waarom mensen zo’n pak aantrekken. Zou het zijn standaard zondagse kloffie zijn of kon hij niets anders in zijn kast vinden? Een verloren weddenschap misschien? Ik weet het niet en ben al te ver voorbij om het hem te vragen. Langzaam tikken de kilometers weg.
Net voordat ik bij het Vondelpark aan de laatste 3 kilometers begin ligt er een man schreeuwend op het wegdek, hij houdt zijn enkel vast en beweegt spastisch met zijn hoofd. Een begeleider sprint er op af, ik twijfel om te stoppen. Als ik zie dat er hulp aan komt en ik besef dat ik zelf weinig kan met 18km in mijn benen besluit ik door te rennen. Krijg een visioen van mijzelf dat mij dit overkomt waarbij ik in de Vondeltuin tussen de 100 spelende kiddo’s lig te kermen.
Nog 2 kilometer, nog 1, en dan voel ik een soort van waas, een intense kippenvel over mijn hele lichaam, zelfs mijn hoofdhuid tintelt. Nu niet verslappen, ik kom in de buurt van mijn P.R.! Alleen nog een klein stukje door het Olympisch stadion. Het wordt rommelig want de marathon lopers moeten links finishen en halve marathon renners rechts. Iedereen is in een soort trance en ziet de verkeersregelaars en pionnen niet. Nog 50, nog 25 meter en dan eindelijk dat piepje van de finish. Just DID IT!! Ontladende blijdschap en tegelijk helemaal kapot.
Je vraagt jezelf wellicht af waarom je op dit punt bent aangekomen en ik je dit hele verhaal vertel. En dat onder de noemer verbazingen. Wat denk je? Overmatige trots? Eerlijk gezegd misschien wel een beetje. Maar waar het mij echt om gaat is de onderschatte waarde van het fenomeen verhalen vertellen. Er was iets waardoor je het hele stuk over mijn (niet bijster boeiende) hardloopwedstrijd gelezen hebt. Iets hield je hier. Het waren het verhaal en zijn ontknoping. Daarom verbaast het mij dat in het dagelijks leven, en op ons werk verhalen tegenwoordig veelal gereduceerd zijn tot logische opsommingen van do’s en dont’s.
Gemiste kans blijkt uit onderzoek. Wij mensen zijn dol op verhalen waardoor deze veel beter beklijven en reproduceerbaar zijn. Kendall Haven onderzocht en concludeerde:
-Verhalen roepen voorkennis op, hierdoor kan nieuwe stof aanhaken bij eerdere kennis / ervaring.
-Verhalen leveren details, De zintuiglijke informatie in verhalen (wat zie je, hoor je etc.) zorgt dat mensen beter in staat zijn om mentale beelden te maken, waardoor de informatie beter opgeslagen wordt.
-Verhalen bevorderen begrip, de structuur van verhalen wordt voor mensen een bekende structuur, waardoor de informatie gemakkelijker verwerkt kan worden.
Hoe formuleer jij morgen je boodschap en breng je anderen in beweging? En heb je het in de gaten als iets niet beklijft? Ben benieuwd naar je ervaring.
Hierbij een interessante TED clip over story telling van Andrew Stanton (pixar; Toy story, etc)

2 antwoorden

Reacties zijn gesloten.