4 factoren die succesvolle verandering beïnvloeden

Het is leuk om reacties te ontvangen. Vorige week reageerde Jasper (zie rechts) op de zweefmolen. In een notendop verbaasde hij zich hoe het kan dat wij in Nederland met onze sterke innovatie en vooraanstaande technologie op een festival als Lowlands nog steeds betalen met muntjes.
Een interessant voorbeeld om dieper in te gaan op verandering . In het algemeen is het zo dat iemand of een organisatie in beweging komt als voldaan wordt aan 4 factoren. 1. De organisatie en/of de klant begrijpen de urgentie en willen de verandering, 2. De gewenste nieuwe situatie kan worden uitgevoerd en ingevuld (competent en vaardig), 3. Rolmodellen en voorbeelden zijn voor handen en 4. de gewenste situatie is vastgelegd in de nieuwe manier van werken. Dit is trouwens in willekeurige volgorde. Onderstaand de invulling van dit model met de oude traditionele muntjes op Lowlands als uitgangspunt.
Willen en begrijpen; Wat is het nut en noodzaak voor de organisatie en de consument? Voor ons als bezoeker; muntjes koop je snel, stop je in je zak en gooi je over de toonbank na bestelling van je biertje (en om de drie een cola). Bij een armbandje zal betalen waarschijnlijk zelfs langzamer gaan (extra: bestelling op terminal invoeren door medewerker, arm erbij houden). Daarbij lijkt het financieel voor de Lowlands organisatie helemaal niet interessant. Een muntje produceren kost gemiddeld 1 cent. Ervan uitgaande dat iedereen het festival terrein verlaat met minimaal 1 muntje in zijn zak dan verdient Lowlands 55.000 x 2.50 eur =  meer dan 135.000 EURO! (de kosten van bekertjes verzamelen door de Oost Europese Bekermaffia zijn er dan al af) Makkelijker kun je je geld niet verdienen.
Kunnen;  Is het technisch wel mogelijk om te betalen met armbandjes? Niet mijn vakgebied maar het lijkt erop dat slechts enkele alternatieven voorhanden zijn. Denk aan de Amsterdam Arena met de saldo kaart of ‘ons aller’ chipknip die na wat parkeer betalingen weer uit de omloop wordt gehaald. Op Sziget kon afgelopen jaar betaald worden met een pre paid kaart. Payter biedt een oplossing om te betalen met een polsband. Deze heeft wel haken en ogen. Zo moet onder andere een Minitix account van de Rabobank geactiveerd zijn en de armband moet vooraf worden opgeladen. Lijkt nog in de kinderschoenen te staan, in ieder geval qua testen. Het aanleren van gebruikers is nog een tweede. Kijk maar hoe lang het duurde voordat de consument gewend raakte aan de OV chipknip.
Rolmodel; Iedereen heeft een voorbeeld nodig. Uiteindelijk wil niemand onder doen voor een ander en weten we pas wat er mis is als het ergens anders beter is. Dit rolmodel is er nu nog niet. Er zijn nog geen festivals waar de muntjes in de ban zijn gedaan in ruil voor een echt goed alternatief (dus zonder extra wachten, zonder opladen en zonder muntjes over). Maar er is hoop. Verschillende banken introduceren nu betalen met je bankpasje dat je vlak voor de pinautomaat houdt. Dat zou een accelerator kunnen worden. Want volgend jaar denken wij als consument: ‘Waarom kan ik mijn pasje niet gewoon gebruiken op het festivalterrein net zoals ik doe voor kleine bedragen bij de AH?’
Systemen;  Een nieuwe manier van werken beklijft niet omdat die er gewoon weg nog niet is. Wanneer een armbandsysteem zou worden geïntroduceerd dan zullen de logistieke en de operationele managers in hun handen wrijven met de dan beschikbare informatie. Door een transactie systeem kan veel beter worden gemonitoord hoeveel consumpties waar worden verkocht en hoe bijvoorbeeld het rooster voor de  volgende dag eruit zou moeten zien. Al snel willen zij nooit meer terug naar muntjes.
Beleggers zouden zeggen, de seinen staan niet meer op rood maar we zijn er nog niet. Mijn voorspelling is dat wij binnen 2 jaar muntjesloos gaan betalen.
Welke factoren zet jij instinctief in als je een verandering in gang wil zetten?
Mooie verbazing deze week;  Duncan Stutterheim geeft met zijn ID&T kaartjes weg voor zijn events (oa Sensation en Mysteryland) in ruil voor 20 uur VRIJWILLIGERSwerk per persoon. Zo leveren zij een bijdrage van 10.000 uur aan hulp.